De eerste eigenaar van een Exclusieve P.I. Hybrid loopt schade op door een voorrangsfout van een andere verkeersdeelnemer. De auto is op dat moment 10 maanden jong, 25.000 km gereden, nieuw gekocht, besteld en voorzien van bijna 20 mille aan opties. De schade is fors! Beide frontairbags zijn geactiveerd, front, motorkap, koplampen en spatborden te vernieuwen. De totale schade bedraagt 22 mille. De verhouding schade/dagwaarde leidt tot reparatieplicht. De auto is ‘all-risk’ verzekerd en de cascoverzekeraar schiet vast voor. ‘Gelukkig’ heeft hij een hele goede polis (verzekerd via verzekeraar van zijn beroepsgroep) en kan hij bij zijn dealer de reparatie laten uitvoeren. Wanneer de auto weer gedegen is hersteld, voelt de eigenaar zich toch niet meer prettig in zijn auto. Hij denkt: ‘door toedoen van een ander heb ik nu een schadeauto’. Hij wordt steeds minder gelukkig met wat eerst zo zeer zijn grote trots was. Hij besluit om de auto ter inruil aan te bieden. De verkoper is terughoudend. Waar de auto 74 mille heeft gekost bij aanschaf, was het bod nu € 45.000 bij aanschaf van een nieuwe. De eigenaar was, zacht uitgedrukt, wat teleurgesteld.

De beoogde gebruiksduur was 3 jaar waarna de auto met ca. 90.000 km nog ongeveer € 35.000 waard zou zijn. De verhouding was zoek, zo vond de eigenaar. De verkoper legt uit dat het schadeverleden leidde tot een éxtra afschrijving van € 7.500. En dat terwijl zijn werkgever, de merkdealer de auto zélf had gerepareerd. De eigenaar meldt zich bij zijn cascoverzekeraar; hij heeft € 7.500 méér schade dan begroot! Of hij even mag vangen? Helaas!! De polis sluit dat uit. ‘Maar..’ zo zegt de verzekeraar, ‘ik zal uw claim bij de verzekeraar van de veroorzaker presenteren. Maar ik geef het weinig kans’. De eigen verzekeraar berekent de waardevermindering en komt op basis van de NIVRE formule voor waardevermindering uit op € 780 waardevermindering. Geen realiteit dus.

De verzekeraar van de veroorzaker drukt zijn snor. Hij wijst de extra schade af. De zich ernstig benadeeld voelende eigenaar wendt zich tot mij. Ik bekijk de auto en zie tot mijn ontzetting een matig herstelde schade en kleurverschil. Dit leidt tot aanvullend herstel door de dealer. Hierna kan ik het herstel ‘goedkeuren’. Ik vond dat overigens ook een onthutsende conclusie. Het is echter het gevolg van door verzekeraars afgeknepen hersteltarieven. Shocking! Op basis van uitvoerig marktonderzoek stellen we vast en objectiveren we dat sprake is van een waardevermindering van € 3.000. Waar ik als taxateur in deze zaak zeker meer gevoel heb bij € 7.500 als gesteld door de inruilend verkoper, is dat niet te motiveren na marktonderzoek. Er zijn meerdere merkdealers die de auto willen inruilen voor € 49.000 en deze benoemen € 3.000 als verschil. Aldus rapporteer ik. De veroorzaker wijst af en de eigen verzekeraar doet niet meer dan dat doorgeven. Standpunt: zolang u niet inruilt, is er geen sprake van schade. Inruilen is echter financieel nog geen optie en toch tekent zich nu al schade af.

Voor de cascoverzekeraar is het daarmee klaar. Voor ons en onze opdrachtgever niet. De schade door de waardevermindering is meer dan duidelijk, in alle redelijkheid bepaald en uitvoerig geobjectiveerd. We blijven (ik praat over twee jaar terug) echter communiceren en discussiëren met de cascoverzekeraar. Terwijl we toen eigenlijk al (maar dat inzicht hadden we toen nog niet) de veroorzaker in persoon hadden moeten aanschrijven! Toch houden we vol en uiteindelijk betaalt de cascoverzekeraar € 2.750 en vergoed daarbij € 900 voor onze kosten. Het was een leuk leerstuk dat mede leidde tot Schade Alert inzicht! Een heel erg Rechtvaardig Verhaal was het echter niet ….

De eigenaar: Na het tweede herstel, de correctie van het eerdere matig uitgevoerde herstel, en de betaling van € 2.750 euro (en daarboven € 900 kosten) voelde hij zich weer redelijk thuis in zijn auto. Hij reed de auto toch nog maar even door!

Delen